چرا درمان‌های دوگانه (تلفیقی) برای ترک اعتیاد ضروری است؟

بسیاری از اشخاصی که بعداً نیازمند انجام درمان‌های تلفیقی می‌شوند، کسانی هستند که در وهله اول، به جای مراجعه به متخصصان مربوطه، سعی در خود-درمانی با استفاده از مواد مخدر کرده‌اند. اگرچه ممکن است مصرف مواد، علائم یک بیماری روانی را تسکین دهند، اما اثرات آنها موقتی است؛ به‌طور کلی، مواد مخدر و الکل تقریباً همیشه شرایط فرد را بدتر می‌کنند. کسانی که دارای اختلالات هم‎‎‌‌زمان هستند معمولا:

معالجه با روش درمان‌های تلفیقی یک روش درمانی نسبتاً جدید برای غلبه بر اعتیاد است. تا همین اواخر در دهه 1990، افرادی که از مشکلات روانی مانند حملات اضطرابی، دوره‌های افسردگی و یا رفتارهای توهم‌آمیز رنج می‌بردند، جدا از افراد دچار سوءمصرف مواد مخدر و الکل درمان می‌شدند. تا آن زمان، به فردی که علائم هر دو بیماری را تجربه می‌کرد، اغلب تا زمانی که از اعتیاد پاک و هوشیار نمی‌شد، اجازه شروع درمان بیماری روانی داده نمی‌شد. از آنجا که بیماری روانی اغلب با سوء‌مصرف مواد همراه بود، بسیاری از افراد از دریافت کمک مورد نیاز محروم می‌شدند.

روش «درمان دوگانه»، بیماری روانی و اعتیاد را به عنوان بیماری‌های همزیست می‌بیند که یکدیگر را تقویت می‌کنند. این موضوع باعث می‌شود تا به هر دو جنبه از این مشکل رسیدگی شده و معالجه هر کدام از بیماری‌ها، نه به‌صورت جداگانه، بلکه به‌شکل هم‌زمان انجام شود. افرادی که معیارهای ابتلا به اختلال روانی و اعتیاد را دارند، اغلب در زمره افرادی طبقه بندی می‌شوند که به درمان دوگانه نیاز دارند و باید برای معالجه و بهبودی کامل، به دنبال یک مرکز درمان با این رویکرد باشند.