اعتیاد به قارچ: تصورات نادرست، واقعیت‌ها و روش‌های درمان

قارچ‌های روان‌گردان یا مجیک ماشروم (Magic Mushrooms) جزو مواد مخدر از نوع مواد اعتیادآور توهم‌زا (Hallucinogens) دسته‌بندی می‌شوند. بسیاری از افراد به دلیل ساده‌انگاری و بر مبنای باورهای اشتباه، به مصرف این مواد ادامه می‌دهند و در نهایت آسیب‌های جدی را متحمل می‌شوند. شناخت حقایق علمی به افراد کمک می‌کند که انتخاب‌های آگاهانه‌تری داشته باشند و به دنبال درمان حرفه‌ای و مناسب باشند. در این بخش به بررسی برخی از این اشتباهات می‌پردازیم تا با واقعیت‌های علمی در مورد مصرف قارچ‌های روانگردان آشنا شویم و از دام‌های رایج آن پرهیز کنیم.

روانگردان‌هایی مانند قارچ توهم‌زا (Psilocybin) با تقلید از سروتونین (ماده شیمیایی اصلی مغز که در تنظیم خلق و خو نقش دارد) عمل می‌کنند. این مواد به گیرنده‌های خاص مغزی می‌چسبند و در نتیجه، نحوه پردازش اطلاعات در مغز را تغییر می‌دهند. این تغییرات می‌توانند توهمات، تجربیات خارج از بدن، و حتی تغییراتی در درک زمان و مکان ایجاد کنند.

تحقیقات نشان داده‌اند که استفاده مداوم از این مواد می‌تواند باعث تغییرات دائمی در فعالیت مغز شود، از جمله کاهش عملکرد طبیعی بخش‌هایی از مغز که مسئول تصمیم‌گیری و تنظیم احساسات هستند. براساس یک مطالعه از دانشگاه جان هاپکینز، فرد ممکن است پس از چند بار مصرف، به علت تجربه‌های توهمی یا لذت‌بخش، به این مواد وابسته شده و در نهایت دچار اعتیاد گردد.

مصرف قارچ‌های توهم‌زا علاوه بر تأثیرات روانی، بر روی بدن نیز تأثیرات مضری دارد. از جمله این عوارض می‌توان به اختلال در ضربان قلب، تعریق بیش‌ازحد، و افزایش فشار خون اشاره کرد. تحقیقات همچنین نشان داده‌اند که مصرف طولانی‌مدت این مواد می‌تواند به کاهش فعالیت طبیعی مغز، از جمله کاهش توانایی فرد در پردازش اطلاعات و کاهش حافظه منجر شود.

بسیاری از افراد تصور می‌کنند که مصرف تفننی ماشروم بی‌خطر است، اما تحقیقات نشان می‌دهند که حتی مصرف گاه‌به‌گاه این مواد می‌تواند نیز به تغییرات شیمیایی مغز منجر شود که در نهایت فرد را به استفاده مداوم تشویق می‌کند. همچنین افرادی که از نظر روانی مستعد مشکلات روحی مانند اضطراب یا افسردگی هستند، ممکن است با مصرف این مواد به شدت دچار تشدید علائم شوند.

اعتیاد به ماشروم می‌تواند تأثیرات منفی عمیقی بر زندگی اجتماعی افراد داشته باشد. بسیاری از افرادی که به این مواد اعتیاد پیدا می‌کنند، از کار و تحصیل عقب‌می‌مانند و حتی ممکن است روابط خانوادگی و دوستانه‌شان دچار مشکلات جدی شود. روانگردان‌ها با ایجاد وابستگی، افراد را از زندگی عادی خود دور می‌کنند و آن‌ها را در چرخه‌ای از مصرف مجدد گرفتار می‌کنند.

درمان اعتیاد به قارچ نیازمند ترکیبی از رویکردهای روان‌شناسی و پزشکی است:

• سم‌زدایی (Detoxification): اولین قدم در درمان اعتیاد، حذف مواد از بدن است. این فرایند معمولاً تحت نظارت پزشک و با کمک داروهایی که به کاهش علائم ترک کمک می‌کنند، انجام می‌شود.
• درمان‌های روان‌شناختی: درمان‌های مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) به افراد کمک می‌کنند تا با الگوهای فکری و رفتاری مضر خود مقابله کنند و به جای مصرف مواد، راه‌های سالم برای مقابله با استرس پیدا کنند.
• گروه‌های حمایتی: شرکت در گروه‌های حمایتی به فرد کمک می‌کند تا از تجارب دیگران در این زمینه بهره ببرد و احساس تنهایی نکنند.